Kerstvakantie 2018-2019
Geplaatst op 07-02-2019
Af en toe een stukje Vlaamse poëzie lezen, doet deugd. De taal van G. Gezelle zingt!
“Weest welkom, aan den Hemel daar,
o lang verbeide sterre klaar:
't was diep en donker, al verdwenen.
Nu wordt het licht, voorwaar,
nu is er hoop verschenen:
de duistre nacht vaart spoedig henen!”
Guido Gezelle (1830-1899, Vlaams dichter)
“Hoop.” Wat is dat eigenlijk? Aan iets vasthouden blind tegen beter weten in? Onszelf iets beters toewensen? Niet echt hoeven voelen wat er nu pijn doet?
Het is eigen aan het ego om actief te streven en een (pijnlijke) situatie naar onze hand te willen zetten, als een geïsoleerde, afgescheiden doener. Op veel gebieden is dit handig, probleemoplossend en zeer gewaardeerd in onze maatschappij. Maar uiteindelijk hebben we niet in de hand hoe ons leven verloopt…en vraagt het om een loslaten van deze ‘doener’ als diegene die de uiteindelijk regie voert.
De oplossing is niet proberen te 'stoppen met streven', want die wens is meer van hetzelfde, maar goed te beseffen hoe we constant bezig zijn om ons met alles te bemoeien...als reactie op het gevoel van hulpeloosheid, een ingeboren hulpeloosheid van het menselijk bestaan. Ophouden met streven gebeurt door de totale hulpeloosheid toe te laten, dat intense ‘niet-weten’ te verdragen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar dat is de weg. Daar voorbij ligt de ervaring van diepe vrede, een vervullende vreugde in de ervaring dat we een inherent onderdeel zijn van een majestueus weefsel dat zich in grootse wijsheid ontvouwt. Daar ligt voor mij echte hoop, als een zich steeds in het hier en nu vernieuwende ervaring van Zijn, ook al weet ik niet wat er gaat komen…
